♥

Ze is lang, slank en sierlijk. Ze beweegt zich rustig, maar volledig op het ritme van de geluiden om haar heen. Ze is een met haar omgeving en toch valt ze op. Het hele tafereel straalt een bepaalde mate van tevredenheid en zelfverzekerheid uit. Dan opeens, als vanuit het niets, zie ik twee strijdlustige en moordlustige ogen naar haar loeren. De “predator” staat in een hoekje zijn kans af te wachten. Zijn kans om bezit van haar te nemen haar te verslinden als een zwak lammetje.

Na een tijdje geloerd te hebben komt hij langzaam dichterbij. Hij trekt zijn neus op om de geur van zijn avondmaal goed tot zich te nemen. Kwijl druipt aan alle kanten langs zijn strakke gezicht. Ik wil gillen en/of schreeuwen, maar ik weet dat het geen zin heeft. Ze hoort me toch niet.  Ik knijp even hard mijn ogen dicht om ze vervolgens snel weer te openen. Ik wil niet zien wat er gaat gebeuren, maar ik moet wel.  Ondertussen staat hij al naast haar. Ze heeft niks door. Hij waagt de sprong en gooit zichzelf tegen haar aan. Ze schrikt, ze wil weg, maar de massa laat haar er niet zomaar langs.

Nee. dit is geen scene uit een of ander programma van Animal Planet. Dit is ons uitgaansleven: de enige plek waar betast worden door een vreemde gezien wordt als een doornormale versierpoging; de enige plek wa ar andermans jongeheer tegen jouw bips niet telt als aanranding.  Misschien ben ik te oud, misschien ben ik te bezet, misschien ben ik te verbitterd, misschien ben ik het allemaal, maar het uitgaansleven trekt me niet meer. Gewoon omdat ik weet dat een avondje lol hebben met vrienden altijd verstoord wordt door viezerikken. Natuurlijk mag dat de pret niet drukken.  Toch blijft gelden: avondje thuis lol hebben met vrienden zonder viezerikken > avondje in stad met vrienden en viezerikken.

Sorry dat het plaatje zo klein is. Als je er op klikt wordt het groter (en duidelijker).