♥

Voor de zoveelste keer zit ik vol spanning achter mijn laptop. Vandaag ga ik een meesterwerk maken. Dat moet. Hoe kan ik mijn blog anders een nieuw leven inblazen?
Langzaam glijden mijn vingers langs de toetsen. Ik voel me net een pianospeler. Even stel ik me voor dat ik een concert geef, dan bedenk ik me dat ik niet piano kan spelen en het resultaat van mijn dagdroom geen staande ovatie was, maar een rare lettercombinatie op het scherm. Concentratie! Dat is het enige antwoord op een niet gestelde vraag.
Waarover zal ik vandaag mijn blog schrijven? Wat willen mensen lezen? Zal ik dat vragen? Aan google? Of zal ik de lezers gewoon weer mijn mening over een nutteloos onderwerp opdringen? Misschien moet ik beroemd worden, dan is opeens al het schrijven van mijn hand interessant. Mensen zullen in de rij staan op een glimp op te vangen van mijn blog. Ze zullen vol bewondering lezen hoe ik komkommers schil en veters strik.
Ik zou uitgenodigd worden bij talkshows om te vertellen over langlaufstofzuigen – want er over schrijven is niet genoeg voor het publiek dat meer wil – en reizen over de hele wereld om mijn hondenskills & de kunsten van mijn hond – die ik hem allemaal eigenhandig geleerd heb, zonder hulp van S. – tentoon te stellen. Het geld zou binnen stromen en ik zou de beste mensen – met gave computerskills – in kunnen huren om mijn website waanzinnig mooi te maken.
Zuchtend klap ik uiteindelijk de laptop dicht. Niks van dit alles is werkelijkheid. Helaas zijn verhalen over mij in mijn joggingbroek, terwijl ik hele dagen thuis loopt te stinken en studie ontwijkend gedrag te vertonen, niet talkshowwaardig. Mijn benen beginnen zich meteen claustrofobisch te voelen in deze spijkerbroek. Omkleden! Dat ga ik eerst doen. Misschien kan ik wel helder denken zonder dwangbuis aan.