Misdadige temperaturen in de vroege ochtend

Het is half zeven ’s ochtends als ik de deur uitloop. De mist omarmt me, de kou neemt mijn ontblote handen in de zijne. Ik huiver en trek de kraag van mijn jas iets hoger op. Terwijl ik me begeef richting een plek die ik niet kan zien in deze donker, kijk ik naar mijn voeten. Mijn lieve schoentjes, die zo onvoorbereid zijn op dit soort weer, staren me verontschuldigend aan. Niet alleen mijn schoentjes zijn onvoorbereid op de misdadige temperaturen van de afgelopen week, ook ik ben er nog niet klaar voor. Mijn gedachten zijn nog zomers en mijn inloopkast ook. Warme laarzen kopen geeft bevestiging aan het bestaan van de winter. Zo ver ben ik nog niet en wil ik nog niet zijn. Misschien, heel misschien is er geen winter als ik zijn bestaan niet erken. Daarom heb ik vandaag besloten dat ik voorlopig geen nieuwe laarzen nodig heb. Ik wil alleen de wereld aan mijn voeten! Niks meer en niks minder!

Comments are closed.