Hoe een Sinterklaasgedicht bijna mijn jeugd verpest heeft

Ook mij is het niet ontgaan dat Sinterklaas weer in het land is. Naar mijn idee werden we vrij vroeg met onze neus op de Sint gedrukt, alhoewel de winkels schijnen te denken dat het nooit vroeg genoeg is. Elk jaar verschuiven ze de introductie van pepernoten, chocoladeletters en zelfs kerstbomen naar voren. Hoewel ik best kan genieten van alle lekkernijen en de gezelligheid die gepaard gaan met de feestdagen, ben ik niet even enthousiast over alle gebruiken en tradities. Heel wat jaren terug ben ik bijna een ernstig trauma opgelopen als het gaat om Sinterklaasgedichten. Er was een periode dat ik geen Sinterklaasgedicht meer kon horen, zien of schrijven. Nu gaat het beter, maar ik ben nog herstellende.

Het begon allemaal in groep zes. Ik was een jaar of 9. Dat is de leeftijd wanneer je een beetje bewust begint te worden van jezelf en je omgeving, alsof je plots wakker bent geworden na jaren van diepe slaap waarin “coole” kleding en andere “coole” dingen niet bestonden. In groep zes ben je te groot om nog in Sinterklaas te geloven, maar niet groot genoeg om de cadeaus voorbij te laten gaan. Daarom moesten alle kindertjes lootjes trekken, surprises maken en gedichten schrijven. Zo ook ik. Gemotiveerd als ik was bleef het surprise maken en gedicht schrijven bewaard voor de laatste avond. Mijn lieve ouders hielpen me toen om toch alles op tijd af te krijgen. De surprise was goed gelukt, maar met het gedicht kwamen we niet verder.
Nou woonde ik pas de helft van mijn 9-jarige leven in Nederland. Ik had nooit eerder een Sinterklaasgedicht gehoord en nu moest ik er zelf een maken. Buiten werd het donker terwijl ik met mijn moeder gebogen over een stuk papier aan de eettafel zat. Wat we ook probeerden, het lukte ons niet om de woorden te laten rijmen. Wie het was weet ik niet (ik zou het zomaar zelf geweest kunnen zijn aangezien ik toch al niet zo’n snugger kind was), maar iemand kwam opeens met het ingenieuze idee om woorden om te draaien. Het idee dat mijn relatie met Sinterklaasgedichten voor eens en altijd verpestte. Een andere optie hadden we niet.

Het exacte gedicht heb ik niet meer, maar je kunt je voorstellen dat omdraaien van woorden redelijk slecht uit kan pakken. Voel je vooral vrij om te lachen ten koste van mij:

Ik ben de beste ooit
Jij kunt winnen van mij nooit
Dit is een stom gedicht
Mag uit nu het licht?

In de klas zat ik met een stalen gezicht. Ik snap nog steeds niet hoe ik zo rustig kon blijven onder de omstandigheden waarin ik verkeerde. Zelfs de meester kon zijn lachen maar moeilijk inhouden!

Comments are closed.