Hoe een compliment van een ouwe vent mijn dag redde

Om jullie een beeld te kunnen geven van mijn dag moet ik beginnen bij gisteren. Ik, de zieligerd die niet alleen lijdt aan studie ontwijkend gedrag, maar ook aan slaap ontwijkend gedrag, moest vanaf zeven uur ’s ochtends werken. Mijn nacht van vrijdag op zaterdag is dus vrij kort geweest. Natuurlijk kon ik zaterdag niet op een normale tijd op bed. Dit had tot gevolg dat ik zondagochtend erg moeilijk op kon staan. Stiekem schaam ik me een beetje om te vertellen tot hoe laat ik vandaag heb geslapen, dus we houden het er op dat het in ieder geval geen normaal tijdstip was.

Veel te laat begon ik aan mijn zondag, compleet gefrustreerd over het leerwerk wat me te wachten stond. Niet lang nadat mijn zondag officieel begonnen was, smste mijn collega me of ik “misschien kon afsluiten”. Totaal onvoorbereid en wetend dat mijn planning er onder zou lijden, kon ik toch geen nee zeggen tegen het geld dat lonkte. Door mijn hebberigheid zou ik niet mijn planning voor de dag waar kunnen maken. Daarnaast was mijn zaterdag zo lang geweest dat ik me nog behoorlijk beroerd voelde. Met enorme tegenzin en ongekamde haren vertrok ik even later richting werk.

Ik was amper begonnen aan mijn dienst of er kwam een oude man binnen die mij  vriendelijk vroeg om een pakje sigaretten. Zodra ik me, onder een luid en duidelijk: ‘natuurlijk’, omdraaide om het te pakken, glimlachte hij en riep zo hard dat iedereen het kon horen:

Zo’n mooie meid en nog vriendelijk ook. Dat is een combinatie die je niet zo vaak tegenkomt

Meteen was de zondag niet meer stom. Het was niet de man die zorgde voor het blije gevoel dat ik kreeg, het waren niet de woorden die het sprongetje in mijn hart teweegbrachten; het was de wetenschap dat ik gezien en gewaardeerd word, ook op dagen dat ik me nietig en nutteloos voel.

Comments are closed.