♥

Mensen die mij kennen is het vast al wel opgevallen: ik kan geen verhalen vertellen. Ik heb werkelijk waar geen verhaal-vertel-skills. Vooral niet als het gaat om een verhaal waar ik zelf erg blij van word/wat ik zelf erg grappig vind. Moppen tappen, grappige anekdotes vertellen en alle andere vergelijkbare dingen; het is gewoon niet voor mij weggelegd.

Je zou denken dat een ezel zich niet twee keer aan de zelfde steen stoot. Dus wel. Ik doe elke keer weer een dappere poging. Meestal begint het ook goed. Dat mijn verhaal in het begin nog enigszins te volgen is voor de luisteraars, geeft me altijd de (valse) hoop dat het deze keer wel goed zal gaan. Ach, het begin is ook niet hetgeen waar ik zoveel moeite mee heb. Het probleem zit ‘m in het vergeten van belangrijke details. Halverwege het verhaal wil ik opeens terug naar het begin, want ik herinner me plots dat ik iets cruciaals ben vergeten te vertellen. Allemaal rampenscenario’s spelen zich af in mijn hoofd; Als ik nu niet het hele verhaal overhoop gooi om uit te leggen wat ik ben vergeten, zullen de luisteraars er niks van snappen en dan vergaat mijn wereld! Het kleine beetje aandacht dat ze hadden voor mijn verhaal verdwijnt meteen.

Hoewel de luisteraars al helemaal de draad kwijt zijn, ben ik in gedachten al een uitgebreid beeld aan het vormen van de situatie, zoals beschreven in het verhaal (wat ik op dat moment vertel). Wanneer ik dan bijna bij het grappige moment ben, moet ik zelf al zo hard lachen, dat ik alleen nog wat rare onverstaanbare geluiden produceer in plaats van woorden. Nadat ik uit mijn hysterische hyena-moment ontwaakt, kijk ik mijn luisteraars aan. Niemand heeft gelachen.

Socially awkward? Check.

P.S. Voor de geweldige verhalenvertellers onder ons. Dit moment is te vergelijken met een situatie waarop je begint aan een verhaal, je realiseert dat niemand luistert en dan maar een fade-out inzet. Als je geen (of slechts een) van deze twee situaties herkent: prijs jezelf gelukkig. Ik ben een gevalletje social awkwardness = double check.