De onmenselijkheid van de mens

Het is ondertussen een afweermechanisme geworden, om mensen te testen, te kijken hoe ver ik kan gaan en te zien of mensen mij ondanks mijn rare opvattingen accepteren. Toegegeven: ik ben een denker. Soms kan het denken een duistere wending nemen. Vooral als er niemand in de buurt is die me mijn oppervlakkige alledaagse zelf kan laten zijn. Om niet af te dwalen, doen we voor het gemak alsof de laatste drie zinnen er niet staan. Ik maak mij schuldig aan het proberen te shockeren van mensen en ze uit te lokken, door te verkondigen aan iedereen, die lang genoeg stil staat, dat ik de mensheid haat. Begrijp me niet verkeerd, ik ben graag in het gezelschap van mensen en ik geniet er ook van. Het is niet zo dat ik alle mensen stom vind, maar wel wat wij als geheel maken van onze samenleving.

Hoe kan het dat iemand met reuma, die wel de salsa kan dansen, maar zogenaamd niet kan werken, thuishulp krijgt van iemand die er zelf erger aan toe is? Hoe krijgen we het voor elkaar ons niet verantwoordelijk te voelen voor de jongen die bloedend op straat ligt en waar nog steeds op ingeslagen wordt? (Dit laatste heeft te maken met de gewoonte van de mens om te kijken naar anderen om zo te ontdekken wat een gepaste reactie is in een bepaalde situatie. Op het moment dat er een ramp gebeurt op straat, kijken mensen naar elkaar om te zien wat ze moeten doen. Omdat iedereen naar elkaar kijkt, gebeurt er niks, waardoor iedereen maar aanneemt dat er niks aan de hand is. Logisch hè? Daar komt bij dat hoe meer mensen er op straat zijn, hoe minder verantwoordelijk wij ons voelen, onder het motto van “iemand anders heeft vast al 112 gebeld”. We zijn allemaal natuurlijk liever lui dan moe.

Ik kijk niet graag naar het nieuws. Het is te confronterend. Het overgrote deel is negatief en drukt me met mijn neus op de feiten: wij, mensen, ruïneren niet alleen de planeet. We maken ook elkaar kapot. Dit negatieve gevoel wordt versterkt als ik (kort na elkaar) krijg te horen dat een of andere verkrachter 3 jaar celstraf krijgt, terwijl een belastingontduiker zwaarder wordt gestraft. Hoe kan het dat in Nederland de grootste misdaden belastingontduiking/fraude en belediging van de koninklijke familie zijn? In welk opzicht is dat eerlijk?

Ik vraag me echt af hoe iemand een ander pijn kan doen, discrimineren, ontvoeren, verkrachten, vermoorden enzovoorts (of in een wat minder extreem straatje: rechtvaardigheid de rug toekeert) en zichzelf nog menselijk durft te noemen. Is dat wat wij verstaan onder mens zijn en menselijkheid? Normaal gesproken plaatsen wij onszelf ver boven de andere levensvormen op aarde, waarom gedragen wij ons dan niet naar het voetstuk waar we onszelf op plaatsen?

Postscriptum: net drong ineens tot me door hoe mooi Agoraphobia van Incubus hierbij past. Dus bij deze.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=oai7aL9zZJQ&feature=related]

Comments are closed.