De vorige keer ben ik begonnen met vertellen wat er zich zoal heeft afgespeeld in mijn drie jaar durende blogpauze. Korte samenvatting van de vorige keer: Ik studeerde af, werd bang, stak mijn kop in het zand door nog een studie op te pakken zodat ik niet de grote, boze, enge arbeidsmarkt onder ogen hoefde te komen. Allemaal met de hoop dat het er een jaar later zonniger uit zou zien voor starters.
Nee? Niet? 🙁
Ergens had ik gehoopt dat er afstel van uitstel zou komen. Dat ik opeens niet meer zou hoeven te solliciteren, geen baan hoefde te vinden, rijk te worden, volwassen te worden, enzovoorts te worden. Helaas was niets minder waar. Na een extra jaartje studie moest ik er nu toch echt aan geloven (studieadviseur had me ten strengste afgeraden er een derde studie bij op te pakken – op de arbeidsmarkt van vandaag houden ze niet zo van generalisten -. Ai, dus ik natuurlijk dit keer wel braaf afstuderen en solliciteren).
En solliciteren… En solliciteren… En solliciteren… Totdat ik scheel zag van de geachte mevrouws en niet gemeende vriendelijke groeten. Gelukkig waren er afwijzingsmails om mij op te vrolijken en me door deze zware tijd heen te helpen.
Oh, de fijne wijze waarop ze mij mededeelden dat wegens grote belangstelling voor deze vacature de benoemingsadviescommissie heeft besloten alleen de kandidaten uit te nodigen waarvan (1) opleiding -check- en (2) werkervaring -hummeoujhuh? Waar komt de W-bom ineens vandaan? Dit was toch een startersvacature?- zo volledig mogelijk aansluiten bij het functieprofiel. Good ol’ times.
Een mail die opent met zo’n mededeling doet je de moed al automatisch in de schoenen zinken en als je doorleest kom je er achter dat je volgens organisatie x helaas niet tot de geselecteerden behoort. Attent als organisatie x is laten ze je ook nog even weten dat het, vanwege het grote aantal sollicitaties, niet mogelijk is om een inhoudelijke reactie op je sollicitatie te geven. Yay, thanks organisatie x. Bffs fo life.
Sorry, not sorry.
Als ik in een van mijn klaagzangen vertelde hoe ik dubbel benadeeld ben als het op solliciteren aankomt, reageerden mensen verbaasd: “Nee! Toch? Dat kan toch niet?”. Jawel, geslacht en afkomst zijn factoren die je succes met sollicitaties mogelijk kunnen beïnvloeden. Leuk weetje: Anoniem solliciteren is een mogelijke interventie tegen onbewuste arbeidsmarktdiscriminatie in de brievenronde.
Voordat ik verder afdwaal. Ik heb in die periode vele sites bezocht in de hoop op de gouden tip. Ik heb veel mogen experimenteren met de goedbedoelde sollicitatietips/adviezen/etc. Bij deze wil ik twee belangrijke -veel voorkomende- tips die in mijn ervaring NIET werken met jullie delen:
★ Pasfoto op je cv. “Meeste mensen doen het niet, dus je valt op”. Leuk bedacht, maar heeft bij mij geen verschil gemaakt. Sterker nog, het is zelfs mogelijk dat het me schade heeft berokkend. Een studie uit 2012 heeft namelijk uitgewezen dat aantrekkelijke vrouwen er beter aan doen om géén pasfoto op hun cv op te nemen -laat me prettyprettyplease in deze waan-. Het verschil tussen een uitnodiging of geen uitnodiging met of zonder foto was bijna 40%. Een verklaring die hiervoor gegeven wordt is dat het te maken zou hebben met jaloezie. Ook leuk om te weten: bij mannen werkt het net andersom (knappe mannen hebben baat bij een foto op hun cv, minder aantrekkelijke mannen kunnen de foto beter weglaten).
★ Sollicitatiebrief met spetterende opening. Ongedacht of ik een brief opende met ‘yo, yo, yo’ of met ‘geachte huppeldepup’, de uitkomst was steeds hetzelfde; afwijzing. Misschien was mijn brief gewoon nooit pakkend genoeg, maar ik kreeg sterk de indruk dat er vooral naar cv gekeken werd. Als de opleiding/werkervaring/anderebelangrijkedingen voldeden was de strekking van de brief maar bijzaak -mocht ik het heel erg mis hebben nodig ik recruiters van harte uit om dit aan te geven-.
Om dit blogje niet veel te lang te maken denk ik dat het goed is om op dit ‘hoogtepunt’ te stoppen. Oke, vooruit. Nog even een sneak preview van de volgende keer:
Fast forward naar het heden: ik herrees uit de blogdood zodat ik jullie weer dood kan vervelen, har har.
FIN