Archive for Typisch Tanja

De bloggersbattle van Sans-Online

Op sommige punten ben ik echt een meisjemeisje. Neem nou bijvoorbeeld shoppen. Heerlijk vind ik het. Toen ik nog iets jonger was dan nu, was shoppen een echt avontuur.  Vooral als er een schoolfeest aankwam waardoor de druk om te slagen extra hoog lag om er leuk uit te zien. Ik sprak af met mijn vriendinnen om uren in de stad rond te zwerven op zoek naar de outfit. Shoppen was toen net een rollercoaster ride van liefde, pret en gezelligheid aan de ene kant, maar aan de andere kant ook balen van je salaris bij je lousy bijbaantje – ik moet helaas schoorvoetend bekennen dat het budget van een thuiswonende scholier helaas niet veel verschilt van dat van een uitwonende student -, vechten met onbekenden om het laatste koopje en pijn in de voetjes aan het einde van de dag.

Dat was vroeger. Nu? Nu shop ik meestal alleen – en steeds vaker online.  In de ene hand een glas wijn cola – maar wel in een mooi wijnglas, want dat is très chic – en de andere hand afwisselend tussen de bak popcorn en de laptop tuur ik uren naar een verlicht scherm. Al kijkend stel ik – in gedachten, dat wel – complete outfits samen. Digitaal windowshoppen zou je het wel kunnen noemen, want vaak bestel ik uiteindelijk toch niks.

Door het schrijven van deze blog kan daar mogelijk verandering in komen. Het kan zomaar zijn dat ik voor de verandering eens niet de laptop teleurgesteld dichtklap, maar:
♥ de perfecte combi vind voor een sollicitatieoutfit – ja, als bijna afgestudeerde moet je daar aan beginnen te denken – ♥
Sollicitatieoutfit

♥ de droomjurk bestel die ik aan kan naar het terras op die mooie zomerdag ♥
Summerparty

♥ of gewoon de perfecte outfit voor een date met mijn vriendinnetjes uitzoek ♥
Superoutfit

Sans-online zou al deze dromen kunnen laten uitkomen. Ze geven namelijk een shoptegoed ter waarde van €500,- weg. Natuurlijk niet aan iedereen en ook niet zomaar. Er is sprake van een bloggersbattle. Iedereen mag aan deze actie meedoen, mits men zich houdt aan de voorwaarden. Dus! Indien je nog niet meedoet aan de bloggersbattle van Sans-online, raad ik je aan om dat toch snel te doen – je hebt nog één dag! Als deze fijne prijs toch weggegeven moet worden, waarom dan niet aan een van ons? Dus doe je best, maak er iets geweldigs van – probeer deze fantastische blog die ik heb geschreven te overtreffen -, win het geld en deel het met mij. Deal? DEAL!

Help, ik ben getikt!

Ja, getikt. Getagged of getagd. Hoe je het maar wilt noemen – ik weet het niet, dus ik zeg getikt -. Door Dionne. Een paar dagen geleden al. Ik zou mezelf niet zijn als het niet eeuwen zou duren voordat ik eens actie ondernam. Zelfs het artikel over uitstelgedrag, wat ik een hele tijd geleden gebookmarked heb, staat nu nog onafgevinkt op mijn to-do-list. Zucht.
Anyway; de tag. Dionne wil dat ik elf dingen over mezelf vertel, elf vragen beantwoord – niemand heeft gezegd dat dit niet gecombineerd mag worden – en dan nog iets over veel werk verrichten. Read more

The Curious Case of Benjamin Button & Tanja

Hier volgt een stukje over een film – die ik niet heb gezien – met Brad Pitt in de hoofdrol – die ik, als enige van de hele wereld, niet woest aantrekkelijk vind – ter inleiding op deze blog:

The Curious Case of Benjamin Button‘ vertelt het verhaal van Benjamin Button, een man die geboren wordt als bejaarde baby en in de loop der tijd steeds jonger en minder rimpelig wordt.

Ik verwijs naar deze film omdat ik het idee heb dat ik dit zelf ook mee maak. Op dagelijkse basis. ’s Ochtends als ik wakker word voel ik me wel tachtig jaar oud. ’s Ochtends heb ik echt overal last van. Ik ben dan zo traag en besef me dat op zo’n moment totaal niet (20 minuten voor me uit staren lijkt slechts enkele tellen te duren). Uit mijn mond komt een geur van verrotting, alsof ik uit een graf ben gerold in plaats van uit bed. Het allerergste is dat ik er waarschijnlijk ook nog zo uitzie.
Als de minuten verstrijken en het is eindelijk middag, voel ik me meteen al veel beter. Zo gaat het dan de hele dag, elke dag. Hoe later het wordt, hoe beter ik me ga voelen (helaas ga ik er niet beter uitzien in de loop van de dag).
Mensen hebben me dikwijls geprobeerd wijs te maken dat ik mijn slaapritme kan veranderen. Na een halfjaar van laat op bed en vroeg er af heb ik nog geen verschuiving waargenomen. Ik zie er alleen maar – indien mogelijk – nog zombieachtiger uit dan ooit. Bij deze kom ik uit de kast als avondmens. Ik heb een hekel aan vroeg op staan, aan vroeg op bed en ik schaam me nog maar een heel klein beetje voor het feit dat ik op een vrije dag op zijn vroegst om 11 uur op sta.