Archive for 15 februari 2016

Help, ik heb twee diploma’s!

De vorige keer ben ik begonnen met vertellen wat er zich zoal heeft afgespeeld in mijn drie jaar durende blogpauze. Korte samenvatting van de vorige keer: Ik studeerde af, werd bang, stak mijn kop in het zand door nog een studie op te pakken zodat ik niet de grote, boze, enge arbeidsmarkt onder ogen hoefde te komen. Allemaal met de hoop dat het er een jaar later zonniger uit zou zien voor starters. 

Marketingskills als een baas.

Nee? Niet? 🙁 

Ergens had ik gehoopt dat er afstel van uitstel zou komen. Dat ik opeens niet meer zou hoeven te solliciteren, geen baan hoefde te vinden, rijk te worden, volwassen te worden, enzovoorts te worden. Helaas was niets minder waar. Na een extra jaartje studie moest ik er nu toch echt aan geloven (studieadviseur had me ten strengste afgeraden er een derde studie bij op te pakken – op de arbeidsmarkt van vandaag houden ze niet zo van generalisten -. Ai, dus ik natuurlijk dit keer wel braaf afstuderen en solliciteren).

En solliciteren… En solliciteren… En solliciteren… Totdat ik scheel zag van de geachte mevrouws en niet gemeende vriendelijke groeten. Gelukkig waren er afwijzingsmails om mij op te vrolijken en me door deze zware tijd heen te helpen.

Oh, de fijne wijze waarop ze mij mededeelden dat wegens grote belangstelling voor deze vacature de benoemingsadviescommissie heeft besloten alleen de kandidaten uit te nodigen waarvan (1) opleiding -check- en (2) werkervaring -hummeoujhuh? Waar komt de W-bom ineens vandaan? Dit was toch een startersvacature?- zo volledig mogelijk aansluiten bij het functieprofiel. Good ol’ times.

Een mail die opent met zo’n mededeling doet je de moed al automatisch in de schoenen zinken en als je doorleest kom je er achter dat je volgens organisatie x helaas niet tot de geselecteerden behoort. Attent als organisatie x is laten ze je ook nog even weten dat het, vanwege het grote aantal sollicitaties, niet mogelijk is om een inhoudelijke reactie op je sollicitatie te geven. Yay, thanks organisatie x. Bffs fo life.

Sorry, not sorry.

Sorry, not sorry.

Als ik in een van mijn klaagzangen vertelde hoe ik dubbel benadeeld ben als het op solliciteren aankomt, reageerden mensen verbaasd: “Nee! Toch? Dat kan toch niet?”. Jawel, geslacht en afkomst zijn factoren die je succes met sollicitaties mogelijk kunnen beïnvloeden. Leuk weetje: Anoniem solliciteren is een mogelijke interventie tegen onbewuste arbeidsmarktdiscriminatie in de brievenronde.

Voordat ik verder afdwaal. Ik heb in die periode vele sites bezocht in de hoop op de gouden tip. Ik heb veel mogen experimenteren met de goedbedoelde sollicitatietips/adviezen/etc. Bij deze wil ik twee belangrijke -veel voorkomende- tips die in mijn ervaring NIET werken met jullie delen:

★ Pasfoto op je cv. “Meeste mensen doen het niet, dus je valt op”. Leuk bedacht, maar heeft bij mij geen verschil gemaakt. Sterker nog, het is zelfs mogelijk dat het me schade heeft berokkend. Een studie uit 2012 heeft namelijk uitgewezen dat aantrekkelijke vrouwen er beter aan doen om géén pasfoto op hun cv op te nemen -laat me prettyprettyplease in deze waan-. Het verschil tussen een uitnodiging of geen uitnodiging met of zonder foto was bijna 40%. Een verklaring die hiervoor gegeven wordt is dat het te maken zou hebben met jaloezie. Ook leuk om te weten: bij mannen werkt het net andersom (knappe mannen hebben baat bij een foto op hun cv, minder aantrekkelijke mannen kunnen de foto beter weglaten).

★ Sollicitatiebrief met spetterende opening. Ongedacht of ik een brief opende met ‘yo, yo, yo’ of met ‘geachte huppeldepup’, de uitkomst was steeds hetzelfde; afwijzing. Misschien was mijn brief gewoon nooit pakkend genoeg, maar ik kreeg sterk de indruk dat er vooral naar cv gekeken werd. Als de opleiding/werkervaring/anderebelangrijkedingen voldeden was de strekking van de brief maar bijzaak -mocht ik het heel erg mis hebben nodig ik recruiters van harte uit om dit aan te geven-. 

Om dit blogje niet veel te lang te maken denk ik dat het goed is om op dit ‘hoogtepunt’ te stoppen. Oke, vooruit. Nog even een sneak preview van de volgende keer:

Fast forward naar het heden: ik herrees uit de blogdood zodat ik jullie weer dood kan vervelen, har har.

FIN

Help, ik heb een diploma!

Disclaimer: Dit is niet een grote pity party, maar slechts een beknopte chronologische weergave – doordrenkt van cynisme – van gebeurtenissen in mijn afwezige periode (die ongeveer drie jaar telt, oops).

Daar zat ik dan. Na een jarenlange strijd van vechten tegen luiheid en deadlines was het eindelijk voorbij. Het laatste tentamen was gemaakt, de scriptie ingeleverd en de boeken opgeborgen. De EC’s telden langzaam op tot 60. Het papiertje dat bewijzen moet dat ik een meester in de wetenschappen ben, was onderweg. Een stukje papier wat mijn bijbaantje ineens “echt onder mijn niveau” maakte volgens mensen. Een combinatie van letters waarin de belofte lag dat ik de afkeuring van de maatschappij zou genieten als ik niet aan hun verwachtingen zou voldoen. Het moge duidelijk zijn dat ik mijn geluk niet opkon.

Mijn neus bevond zich nu ineens niet meer in de studieboeken, maar voor mijn laptop. Zoekend naar vacatures. Bloggen was er niet meer bij, want de puf om te schrijven was verschoven van scripties naar sollicitatiebrieven. Het was tijd om het vertrouwde studentenleventje om te ruilen voor een nog onbekende toekomst. Een avontuur waar ik vol goede moed en hoop aan wilde beginnen.

Maar…

Voordat ik een duik zou nemen in het volwassen leven der full-time werkenden, besloot ik om er eerst nog eens lekker tussenuit te gaan. Ik vertrok naar een land waar meer kerken zijn dan mensen, waar voetbal een vorm van religie is, waar de lokale bevolking net zo lui is als ik en waar de woorden ‘vroeg opstaan’ en ‘werken’ onder vloeken vallen. Een land naar een deel van mijn hart. Hier kreeg ik bij aankomst halve liter glazen met alcoholische substanties in mijn handen gedrukt door locals, baadde ik in een warm water bron midden in de bergen en tankte ik ‘about tree fiddy’ – de South Park referentie mag natuurlijk niet missen – aan benzine in een huurauto. Dat was dus de hele tweeweekse vakantie. BAM. Nee, OK. Highlights, dit dat.

Eenmaal teruggekeerd in Nederland bewapende ik me met een Sherlock Holmes petje en een vergrootglas. Die vacatures konden niet meer ongezien wegkomen. Elk hoekje van het internet afspeurend, met emoties die wisselden van hoopvol tot enthousiast tot wanhopig, kwam ik tot de conclusie dat ik:

  1. Ondanks zoveel jaar studie geen flauw idee had of ik de kennis om zou kunnen zetten naar iets wat praktisch toepasbaar was.
  2. Altijd ondergekwalificeerd of overgekwalificeerd, maar nooit gekwalificeerd genoeg was (de arbeidsmarkt kent het einde van Goudlokje en de drie beren blijkbaar niet).
  3. Na het lezen van talloze vacatures niet het meest enthousiast werd van banen in mijn eigen afstudeerrichting.
  4. Verliefd werd op het idee dat ik nog zoveel te leren had en dat de beste manier hiervoor een tweede masteropleiding zou zijn.

Vluchtgedrag? Misschien. Jazeker. Het is niet alsof ik na nog een jaar studeren ineens wel precies zou weten wat voor loopbaan ik eigenlijk wil hebben. Of hoe ik theorie om moet zetten in praktijk. Dit heb ik nooit ontkend, maar vreemd genoeg maakte dat niks uit. Ik was vastbesloten.

En toch… Ergens – ja, stiekem ergens – was er de hoop dat daarna het allemaal anders zou zijn. Niet alleen de arbeidsmarkt, de omstandigheden, maar ikzelf ook. Beter, gemotiveerder, slimmer, succesvoller, jesnapthetidee.

Of dat allemaal ook het geval was lees je volgende week.