Help, ik heb twee diploma’s!

De vorige keer ben ik begonnen met vertellen wat er zich zoal heeft afgespeeld in mijn drie jaar durende blogpauze. Korte samenvatting van de vorige keer: Ik studeerde af, werd bang, stak mijn kop in het zand door nog een studie op te pakken zodat ik niet de grote, boze, enge arbeidsmarkt onder ogen hoefde te komen. Allemaal met de hoop dat het er een jaar later zonniger uit zou zien voor starters. 

Marketingskills als een baas.

Nee? Niet? 🙁 

Ergens had ik gehoopt dat er afstel van uitstel zou komen. Dat ik opeens niet meer zou hoeven te solliciteren, geen baan hoefde te vinden, rijk te worden, volwassen te worden, enzovoorts te worden. Helaas was niets minder waar. Na een extra jaartje studie moest ik er nu toch echt aan geloven (studieadviseur had me ten strengste afgeraden er een derde studie bij op te pakken – op de arbeidsmarkt van vandaag houden ze niet zo van generalisten -. Ai, dus ik natuurlijk dit keer wel braaf afstuderen en solliciteren).

En solliciteren… En solliciteren… En solliciteren… Totdat ik scheel zag van de geachte mevrouws en niet gemeende vriendelijke groeten. Gelukkig waren er afwijzingsmails om mij op te vrolijken en me door deze zware tijd heen te helpen.

Oh, de fijne wijze waarop ze mij mededeelden dat wegens grote belangstelling voor deze vacature de benoemingsadviescommissie heeft besloten alleen de kandidaten uit te nodigen waarvan (1) opleiding -check- en (2) werkervaring -hummeoujhuh? Waar komt de W-bom ineens vandaan? Dit was toch een startersvacature?- zo volledig mogelijk aansluiten bij het functieprofiel. Good ol’ times.

Een mail die opent met zo’n mededeling doet je de moed al automatisch in de schoenen zinken en als je doorleest kom je er achter dat je volgens organisatie x helaas niet tot de geselecteerden behoort. Attent als organisatie x is laten ze je ook nog even weten dat het, vanwege het grote aantal sollicitaties, niet mogelijk is om een inhoudelijke reactie op je sollicitatie te geven. Yay, thanks organisatie x. Bffs fo life.

Sorry, not sorry.

Sorry, not sorry.

Als ik in een van mijn klaagzangen vertelde hoe ik dubbel benadeeld ben als het op solliciteren aankomt, reageerden mensen verbaasd: “Nee! Toch? Dat kan toch niet?”. Jawel, geslacht en afkomst zijn factoren die je succes met sollicitaties mogelijk kunnen beïnvloeden. Leuk weetje: Anoniem solliciteren is een mogelijke interventie tegen onbewuste arbeidsmarktdiscriminatie in de brievenronde.

Voordat ik verder afdwaal. Ik heb in die periode vele sites bezocht in de hoop op de gouden tip. Ik heb veel mogen experimenteren met de goedbedoelde sollicitatietips/adviezen/etc. Bij deze wil ik twee belangrijke -veel voorkomende- tips die in mijn ervaring NIET werken met jullie delen:

★ Pasfoto op je cv. “Meeste mensen doen het niet, dus je valt op”. Leuk bedacht, maar heeft bij mij geen verschil gemaakt. Sterker nog, het is zelfs mogelijk dat het me schade heeft berokkend. Een studie uit 2012 heeft namelijk uitgewezen dat aantrekkelijke vrouwen er beter aan doen om géén pasfoto op hun cv op te nemen -laat me prettyprettyplease in deze waan-. Het verschil tussen een uitnodiging of geen uitnodiging met of zonder foto was bijna 40%. Een verklaring die hiervoor gegeven wordt is dat het te maken zou hebben met jaloezie. Ook leuk om te weten: bij mannen werkt het net andersom (knappe mannen hebben baat bij een foto op hun cv, minder aantrekkelijke mannen kunnen de foto beter weglaten).

★ Sollicitatiebrief met spetterende opening. Ongedacht of ik een brief opende met ‘yo, yo, yo’ of met ‘geachte huppeldepup’, de uitkomst was steeds hetzelfde; afwijzing. Misschien was mijn brief gewoon nooit pakkend genoeg, maar ik kreeg sterk de indruk dat er vooral naar cv gekeken werd. Als de opleiding/werkervaring/anderebelangrijkedingen voldeden was de strekking van de brief maar bijzaak -mocht ik het heel erg mis hebben nodig ik recruiters van harte uit om dit aan te geven-. 

Om dit blogje niet veel te lang te maken denk ik dat het goed is om op dit ‘hoogtepunt’ te stoppen. Oke, vooruit. Nog even een sneak preview van de volgende keer:

Fast forward naar het heden: ik herrees uit de blogdood zodat ik jullie weer dood kan vervelen, har har.

FIN

Help, ik heb een diploma!

Disclaimer: Dit is niet een grote pity party, maar slechts een beknopte chronologische weergave – doordrenkt van cynisme – van gebeurtenissen in mijn afwezige periode (die ongeveer drie jaar telt, oops).

Daar zat ik dan. Na een jarenlange strijd van vechten tegen luiheid en deadlines was het eindelijk voorbij. Het laatste tentamen was gemaakt, de scriptie ingeleverd en de boeken opgeborgen. De EC’s telden langzaam op tot 60. Het papiertje dat bewijzen moet dat ik een meester in de wetenschappen ben, was onderweg. Een stukje papier wat mijn bijbaantje ineens “echt onder mijn niveau” maakte volgens mensen. Een combinatie van letters waarin de belofte lag dat ik de afkeuring van de maatschappij zou genieten als ik niet aan hun verwachtingen zou voldoen. Het moge duidelijk zijn dat ik mijn geluk niet opkon.

Mijn neus bevond zich nu ineens niet meer in de studieboeken, maar voor mijn laptop. Zoekend naar vacatures. Bloggen was er niet meer bij, want de puf om te schrijven was verschoven van scripties naar sollicitatiebrieven. Het was tijd om het vertrouwde studentenleventje om te ruilen voor een nog onbekende toekomst. Een avontuur waar ik vol goede moed en hoop aan wilde beginnen.

Maar…

Voordat ik een duik zou nemen in het volwassen leven der full-time werkenden, besloot ik om er eerst nog eens lekker tussenuit te gaan. Ik vertrok naar een land waar meer kerken zijn dan mensen, waar voetbal een vorm van religie is, waar de lokale bevolking net zo lui is als ik en waar de woorden ‘vroeg opstaan’ en ‘werken’ onder vloeken vallen. Een land naar een deel van mijn hart. Hier kreeg ik bij aankomst halve liter glazen met alcoholische substanties in mijn handen gedrukt door locals, baadde ik in een warm water bron midden in de bergen en tankte ik ‘about tree fiddy’ – de South Park referentie mag natuurlijk niet missen – aan benzine in een huurauto. Dat was dus de hele tweeweekse vakantie. BAM. Nee, OK. Highlights, dit dat.

Eenmaal teruggekeerd in Nederland bewapende ik me met een Sherlock Holmes petje en een vergrootglas. Die vacatures konden niet meer ongezien wegkomen. Elk hoekje van het internet afspeurend, met emoties die wisselden van hoopvol tot enthousiast tot wanhopig, kwam ik tot de conclusie dat ik:

  1. Ondanks zoveel jaar studie geen flauw idee had of ik de kennis om zou kunnen zetten naar iets wat praktisch toepasbaar was.
  2. Altijd ondergekwalificeerd of overgekwalificeerd, maar nooit gekwalificeerd genoeg was (de arbeidsmarkt kent het einde van Goudlokje en de drie beren blijkbaar niet).
  3. Na het lezen van talloze vacatures niet het meest enthousiast werd van banen in mijn eigen afstudeerrichting.
  4. Verliefd werd op het idee dat ik nog zoveel te leren had en dat de beste manier hiervoor een tweede masteropleiding zou zijn.

Vluchtgedrag? Misschien. Jazeker. Het is niet alsof ik na nog een jaar studeren ineens wel precies zou weten wat voor loopbaan ik eigenlijk wil hebben. Of hoe ik theorie om moet zetten in praktijk. Dit heb ik nooit ontkend, maar vreemd genoeg maakte dat niks uit. Ik was vastbesloten.

En toch… Ergens – ja, stiekem ergens – was er de hoop dat daarna het allemaal anders zou zijn. Niet alleen de arbeidsmarkt, de omstandigheden, maar ikzelf ook. Beter, gemotiveerder, slimmer, succesvoller, jesnapthetidee.

Of dat allemaal ook het geval was lees je volgende week. 

Rode lippenstift, spierpijn en ander gezwets

Ruim anderhalve maand geleden heb ik voor het laatst een update gepost. In die anderhalve maand is er echter een heleboel gebeurd, dus bij deze een terugblik op wat ik allemaal heb uitgevroten in die tijd.

Ik ben verhuisd naar het mooiste – wat het in ieder geval zal zijn zodra het af is – huisje op aarde. Ik heb geploeterd voor school en werd beloond met goede cijfers voor mijn harde werk. Ik werd alweer een jaartje ouder – huil – en vierde een van mijn meest memorabele verjaardagen ooit. Ik shopte tot ik er bij neerviel en huilde vervolgens om mijn lege bankrekening. Ik bleek meer keukenprinses DNA in me te hebben dan aanvankelijk gedacht – maar helaas faal ik op alle andere huisvrouwfronten nog net zo hard als voorheen –. Ik nam 10.000 dushifoto’s van mezelf, die allemaal verrassend genoeg op elkaar leken – en dus ook even lelijk bleken, zelfs met allerlei filters eroverheen –. Ik ontdekte Face Swap en bewerkte daarmee elke foto, vervolgens viel ik mijn familie en vrienden lastig met mijn creaties – helaas hebben zij mij verboden om deze creaties met jullie te delen –. Ik droeg voor het eerst rode lippenstift in het openbaar en voelde me prachtig en ongemakkelijk tegelijkertijd. Ik faalde hard met bowlen en verloor zelfs van mijn 13-jarige zusje. Ik had drie dagen spierpijn in mijn buik van één keer buikspieren trainen. Ik bestempelde ‘Eye of the Tiger’ tot het ultieme work-out lied en vroeg me heel even af of ik een hele training zou kunnen doen op dit liedje – uit ervaring kan ik je nu vertellen dat het niet zo gaaf is als het klinkt –. Ik liep voor het eerst – en waarschijnlijk ook voor het laatst – sinds lange tijd hard. Ik vroeg me af of ik er echt zo cool uitzag als ik me voelde toen ik op de maat van de muziek liep – die alleen ik kon horen, want oordopjes. Dus nee –. Ik morste meerdere keren eten over mezelf en mijn kleding. Ik baalde van het weer, plofte thuis lui op de bank en bedacht me dat ik al eeuwen niet een update op mijn blog geplaatst had. Ik maakte een “mooie” fotocollage voor deze post.

De mooiste collage ooit

Fin.

Verandering, vooruitgang en nog meer verjaardagen

Vandaag is een mooie dag. Vandaag is een dag van verandering, vooruitgang en verjaardagen.

♥ Vandaag is namelijk het precies één jaar geleden dat ik van wordpress.com naar een eigen domein verhuisd ben (en wie jarig is, – juist ja – trakteert, maar aangezien ik nu aan het begin van de verhuisellende – zie punt twee, handig zo’n volgorde – en tentamenstress zit, volgt later meer hierover (geduld is een schone zaak en nog meer van die onzin. Eén ding verklap ik al wel: de verrassing is in ieder geval geen kringverjaardagsfeest ter ere van mijn blog, beloofd).

♥ Vandaag krijg ik de sleutels van mijn nieuwe huisje – met mijn gave voor ongeorganiseerdheid en het creëren van chaos waar deze nog niet is, betekent dit dat ik de komende week hysterisch en besmeurd met verf telkens hetzelfde rondje (bibliotheek + school + oude huis + nieuwe huis) afleg – dit toont meteen even aan wat een bereisd persoon ik toch ben –.
Ik heb ondertussen een verbod op het doen van boodschappen opgelegd gekregen – wat ik echt niet erg vind, zie vorige post –, de schoonmaakploeg is al langs geweest en de hulptroepen voor schilder-, sjouw-, en overige werkzaamheden staan al klaar om aan de slag te gaan op mijn commando.

♥ Vandaag krijg ik mijn nieuwe telefoon binnen – dus kan ik lekker onnodig lang prutsen met de instellingen, alsof ik nog niet genoeg excuses heb om te soggen –.

De situatie is misschien niet helemaal ideaal nu -verhuizen is geen pretje (verhuisd zijn wel) en al helemaal niet tijdens de tentamenweken-, maar ik heb momenteel zoveel dingen om dankbaar voor te zijn, om over na te denken, om me druk over te maken dat ik niet eens boos kan zijn over het uur dat komend weekend van me afgenomen wordt – alhoewel ik momenteel dat uur echt niet kan missen –.

Hier is een plaatje – helemaal zelf gestolen van een of andere Tumblr-pagina, zogenaamd alvast een kleinigheidje ter ere van mijn blogverjaardag – dat laat zien hoe diep ik wel niet ben, dat jullie moet overtuigen van hoeveel ik geniet van het leven en het laat ook nog eens zien dat ik weet wat de jeugd van tegenwoordig allemaal bezighoudt.
You only YOLO once
En? Overtuigd?

Supermarkt perikelen: het beurtbalkje

Ik zou graag van deze gelegenheid – en deze ruimte op mijn blog – gebruik willen maken om jullie te vertellen waarom ik zo’n hekel heb aan boodschappen doen. Niet alleen vanwege de hoge prijzen, de lange rijen voor de kassa als je haast hebt, de jankende kinderen die zeuren om snoep bij hun ouders, het verbod op het stoppen van boodschappen in een eigen meegebrachte tas omdat je geen kleingeld hebt voor een wagentje – en sommige winkels doen nou eenmaal niet aan mandjes – en zelfs niet vanwege het feit dat ik bijna dagelijks in de supermarkt ben omdat ik geen inkopen voor langere tijd kan doen. Nee, ik vind boodschappen doen vooral stom omdat een heleboel mensen niet dezelfde regels hanteren wat betreft het beurtbalkje als ik – laten we maar zeggen dat deze mensen de ‘boodschappen etiquette’ niet kennen, zodat ik mij superieur kan voelen –.

Even tussendoor, zodat eenieder weet waar we het over hebben:
Beurtbalkje: Zelfst.naamw. Balkje dat in supermarkten op de lopende band bij de kassa de boodschappen van verschillende klanten gescheiden houdt.

Laatst belandde ik bij de kassa achter een man – type samengeknepen petjesklep, tribal op de bovenarm en natuurlijk in shirt met afgeknipte mouwen, zonder jas, want anders ziet niemand de biceps waar hij elke dag voor bankdrukt – die klaarblijkelijk geen idee had van de geldende supermarktwaarden en normen. Zijn fles drank lag eenzaam op de kassa. In geen velden of wegen was er een beurtbalkje te bekennen. Het was niet zo dat de man dit niet door had, hij weigerde gewoon om er één neer te leggen. Ik dus ook – ik ben nou eenmaal rebels –. De arme caissière begon mijn boodschappen al te scannen toen de man snel mompelde: ‘alleen deze fles’.
Dit voorbeeld betreft een bruut die helemaal niks heeft neergelegd, maar er zijn ook mensen die alleen een beurtbalkje vóór hun boodschappen neerleggen – iets minder bruut, maar mijns inziens ook een beetje onlogisch –. Ik ben een groot voorstander van alleen een beurtbalkje achter je eigen boodschappen en wel om de volgende redenen:

♥ De beurtbalkjes liggen voor bij de kassa en zijn vaak moeilijk te bereiken voor mensen die achteraan sluiten

♥ Als er geen klanten meer zijn stopt de band door het balkje wat jij daar neer hebt gelegd, dus scheelt het werk voor de caissière

♥ Ik zou het persoonlijk niet erg vinden als mijn voorganger mijn dingen afrekent, maar wel als ik de spullen van diegene na mij zou moeten afrekenen

♥ Ik kan niet bepalen of mijn voorganger klaar is – wie weet komt er nog ergens uit de winkel een man met winkelwagen aangesneld die bij de mevrouw hoort die voor mij staat met een pak hagelslag en een fles wijn – maar door een beurtbalkje achter mijn boodschappen te leggen geef ik aan dat ik klaar ben met uitpakken

Heb ik jullie nu al overtuigd of moet ik met meer argumenten komen?
Waar hoort het beurtbalkje volgens julliie? Voor of achter je boodschappen?

Recensie: de kringverjaardag

De kringverjaardag – een terugkerende verschrikking. Jezelf er tegen bewapenen lijkt niet mogelijk. Ze ontwijken helaas ook niet. Ik, een importproduct, heb maar een tante in Nederland. Het is dus geheel aan S. te wijten dat ik ingewijd ben in het leed dat kringverjaardag heet.

Waar we voorheen wel eens modieus laat wilden verschijnen op een kringverjaardag, hebben we dat nu wel afgeleerd. Als je niet stipt op tijd bent, zijn de al uitgestalde stoelen op zo’n manier bezet dat de mensen die samen gekomen zijn naast elkaar zijn gaan zitten, maar wel met een lege stoel tussen hen en andere aanwezigen – lekker gezellig. Nieuwkomers zijn gedwongen zich op te splitsen en zich tussen de al aanwezige gasten door te wurmen op weg naar die lege – vaak oncomfortabele – stoel. De reis naar de stoel is ongemakkelijk gemaakt vanwege een impliciete verplichting tot het begroeten, zoenen en feliciteren van de mensen die je ondertussen tegenkomt – je moet immers iedereen feliciteren die (net als jij) niet slim genoeg is geweest om een goed smoesje te verzinnen, wat een geweldige prestatie zeg!

Al het eten dat zich op het moment van het feest in het huis van de jarige bevindt, ligt uitgestald op tafel. Zo kan de jarige pronken met zijn of haar rijkdommen. Wetend dat de zorgvuldig gearrangeerde stoelen, die er voor zorgen dat de aanwezigen exact kunnen zien hoe een ander zit te schransen, de gasten zal weerhouden van het tot zich nemen van de lekkernijen. Het gerammel van je maag wordt gelukkig overstemd door de buurvrouw van een vriendin van de jarige, die wil weten hoe het met je studie gaat. Een vraag die je nog –vul hier het aantal aanwezigen in- keer zal moeten beantwoorden.

De achteroom van de neef van de buurvrouw van de jarige heeft – al vier jaar lang dezelfde – interessante anekdotes over zijn werk. De luisteraars hebben niks door of durven er niks over te zeggen. De vrouwelijke gasten scharen zich rondom de gastvrouw in de keuken, –kan ik je ergens mee helpen?– wanhopig op zoek naar een bezigheid. Andermans kinderen -plakkerig van de taart- klimmen op je schoot en jij durft ze er niet af te gooien, bang dat de ouders boos worden. Dus je doet alsof je ze lief vindt en aait ze huiverig over hun bol -alsof ze een besmettelijke ziekte hebben.

Net als de afloop van de zoveelste romantische komedie, is die van het kringfeest, ook voorspelbaar. Er is altijd een idioot, die iets te diep in het glaasje kijkt en lekker beschamende dingen zegt en/of doet. Dit is meestal het enige leuke. Het minst leuke aan de kringverjaardag is dat ik die idioot meestal ben. De kringverjaardag krijgt daarom twee van de vijf sterren: ★ ★ ☆ ☆ ☆

Boerderijdieren in huis

Toen ik Teddy in huis haalde besefte ik niet dat ik eigenlijk een hele boerderij/dierentuin in huis haalde. Hij is werkelijk alles – een beetje overdrijven mag – in één. Een varkentje, een koe, een paardje, een ekster, een pauw, een lammetje, een vleermuisje, een katje en natuurlijk het liefste hondje van de hele wereld – nee, dit zijn niet alle dieren op de wereld.
2012-10-19 17.03.00
Hij loopt met zijn snuit tegen de grond gedrukt, zijn staartje hoog in de lucht. Hij maakt knorrende geluiden en geniet van alle geurtjes. Hij eet komkommerschillen en de kleffe broodjes die na een lange dag school nog in mijn tas zitten. Ook snoept van het gras terwijl zijn staart alle kanten op zwiept. Loeit ook wel eens – of is het meer gapen? Zwart als de nacht en snel als de wind. Steelt glimmende objecten en neem ze mee naar zijn nest. Hij huppelt in het rond, dartelt als een lammetje – zo blij. Zo trots als een pauw is hij als hij een stok/brief/krant/watdanook mag vasthouden. Hij heeft soms ook wel eens iets weg van een vleermuis.
2013-01-09 23.06.50
Als ik thuis kom – na een lange dag weg of ik heb even het vuilnis weggebracht, maakt blijkbaar niks uit. Klokkijken kan meneer toch niet – begroet hij me ook met het enthousiasme van alle dieren tezamen. Hij steigert als een paardje en geeft kopjes als een katje – duwt mij hiermee bijna omver.

Om een kort verhaal nog korter te maken – want je snapt al wel wat ik zeggen wil – ik ben gewoon de trotse eigenares van een wel heel bijzonder dier.

De bloggersbattle van Sans-Online

Op sommige punten ben ik echt een meisjemeisje. Neem nou bijvoorbeeld shoppen. Heerlijk vind ik het. Toen ik nog iets jonger was dan nu, was shoppen een echt avontuur.  Vooral als er een schoolfeest aankwam waardoor de druk om te slagen extra hoog lag om er leuk uit te zien. Ik sprak af met mijn vriendinnen om uren in de stad rond te zwerven op zoek naar de outfit. Shoppen was toen net een rollercoaster ride van liefde, pret en gezelligheid aan de ene kant, maar aan de andere kant ook balen van je salaris bij je lousy bijbaantje – ik moet helaas schoorvoetend bekennen dat het budget van een thuiswonende scholier helaas niet veel verschilt van dat van een uitwonende student -, vechten met onbekenden om het laatste koopje en pijn in de voetjes aan het einde van de dag.

Dat was vroeger. Nu? Nu shop ik meestal alleen – en steeds vaker online.  In de ene hand een glas wijn cola – maar wel in een mooi wijnglas, want dat is très chic – en de andere hand afwisselend tussen de bak popcorn en de laptop tuur ik uren naar een verlicht scherm. Al kijkend stel ik – in gedachten, dat wel – complete outfits samen. Digitaal windowshoppen zou je het wel kunnen noemen, want vaak bestel ik uiteindelijk toch niks.

Door het schrijven van deze blog kan daar mogelijk verandering in komen. Het kan zomaar zijn dat ik voor de verandering eens niet de laptop teleurgesteld dichtklap, maar:
♥ de perfecte combi vind voor een sollicitatieoutfit – ja, als bijna afgestudeerde moet je daar aan beginnen te denken – ♥
Sollicitatieoutfit

♥ de droomjurk bestel die ik aan kan naar het terras op die mooie zomerdag ♥
Summerparty

♥ of gewoon de perfecte outfit voor een date met mijn vriendinnetjes uitzoek ♥
Superoutfit

Sans-online zou al deze dromen kunnen laten uitkomen. Ze geven namelijk een shoptegoed ter waarde van €500,- weg. Natuurlijk niet aan iedereen en ook niet zomaar. Er is sprake van een bloggersbattle. Iedereen mag aan deze actie meedoen, mits men zich houdt aan de voorwaarden. Dus! Indien je nog niet meedoet aan de bloggersbattle van Sans-online, raad ik je aan om dat toch snel te doen – je hebt nog één dag! Als deze fijne prijs toch weggegeven moet worden, waarom dan niet aan een van ons? Dus doe je best, maak er iets geweldigs van – probeer deze fantastische blog die ik heb geschreven te overtreffen -, win het geld en deel het met mij. Deal? DEAL!

Spreekwoorden en uitdrukkingen in het Dunglish?

Mijn lieve zus D. gaat binnenkort een romantisch weekendje weg met haar lover. De bestemming van dit romantische weekendje? Londen! Ja, Londen. Hoewel ik wel een beetje jaloers ben (natuurlijk), ben ik toch zo vriendelijk geweest om een onderzoek te starten naar Engelse vertalingen van typisch Nederlandse uitspraken, spreekwoorden en nog een aantal leuke -misschien een beetje random- zinnetjes. SARCASME AAN

tailandblog.com Read more

Help, ik ben getikt!

Ja, getikt. Getagged of getagd. Hoe je het maar wilt noemen – ik weet het niet, dus ik zeg getikt -. Door Dionne. Een paar dagen geleden al. Ik zou mezelf niet zijn als het niet eeuwen zou duren voordat ik eens actie ondernam. Zelfs het artikel over uitstelgedrag, wat ik een hele tijd geleden gebookmarked heb, staat nu nog onafgevinkt op mijn to-do-list. Zucht.
Anyway; de tag. Dionne wil dat ik elf dingen over mezelf vertel, elf vragen beantwoord – niemand heeft gezegd dat dit niet gecombineerd mag worden – en dan nog iets over veel werk verrichten. Read more